yokuşun başı; yolun sonu ya da en başı.

Günlerden bir gün yol almaya başladım. Her yeni günde yollarıma taşlar döşedin. Biraz hızlandırdın ölümü, döşediğin taşlar gün geldi acıttı dizlerimi.

Senden ben yarattığım kendimi sana kattığım sen. Bir gün geldi hiç olmadın, gidemediğin, gidipte var olamadığın yerinde kaldın, öylece.

Kollarıma düşler bıraktın, beni sımsıkı sarsın diye. Sensiz olan hiçbir düş yoktu bende. Sen benden bir iz adına kollarıma seni bıraktın. Hiç kavuşamayan kollarımı bensiz bıraktın.

Gözlerime yüzün vuruyor rüzgarın sessizliğinde her daim. Senin gittiğin günü rüzgardan duydum yumuşak ve narin. Çiçekler arkamdaydı o gün. Peşinsıra takip ediyor beni kokun. O kokuyu çiçekler getirdi bana meltemle kattı saçlarıma. Rüzgar arkamdan fısıldadı adını. Günlerden geceydi, gündüzü yaşanmamış o gün geceyi gündüz sanıp yüzüme güneşi vurdu. Sabahın erken saati gecenin yeni yetmesi... Gündüzü bırakıp geceyi sevdi.

Dönüp bakmamak adına baktım yüzüne. İçime çektim rüzgarımı, içime çektim kokunu, gözlerimi gülümsettin. Dudaklarımdan ayrı gözbebeklerim, daha bi anlam kattı mutluluğun reçetisine. Adını senden aldı. Yüreğimin tüm güzelliği sende kaldı.

Bana bıraktıkların yolda kaldı.

S.BAY