bir karartı da olsa "şükretmek"...

Cumaya bir iki, cumaya bir iki... Salı ve çarşama gününü, hep haftanın son günü hissederek değil, direkt son günü sanıp hayaller kurarak, bugün içinse hiçbir plan yapmadan nerdeyim ben bugün neydi günlerden modunda saniseyle saniyeyi eşitleyip, dakikayla yarıştırıp saati de önüme katıp yol alıyorum bilinmeyenlere. Bu haftasonu 2 aydır mutlaka gideceğim diyerek dört gözle beklediğim "Recep İvedik" filmine yine gitmeyeceğimi bile bile. Önce yer yoktu, sonrası çok yoğundu ve bu hafta da bir his Sibel yine izleyemeyecek diyor bu filmi. Nasip, ben sürprizlere bayılırım ne de olsa. İyi hoşta koşa koşa yoruldum bu hafta. Günler önceler öncesinde giderken, uğradığım hayal kırıklığı ve nedenini bilmediğim bu hızlı geçen günlere!!

Acaba...!! Hani hızlı ya...!!!

Amaan Sibel yorma yorma.

Günlerim güzel geçiyor. Babam 2 haftadır aralıklarla göz doktoruna geliyor ve güzel sonuçlarla dönüyor. Geçirdiği trafik kazası sonrası(2.5 yıl önce) tek gözü %20 civarında görüyordu. Yani yok denecek kadar yok aslında. Sadece bulanık bir geçiş bir karartısın babamın görüş alanında. Kornea nakli yaptırmamız şart görünürken babamın da titizlikle damlalarını kullanması sonucu galiba iyi sonuç aldık bu kontrolde ve kontakt lens ile durum halledilecek gibi dedi doktorumuz bize. Heyecanla BAY ailesi 8 Nisan gününü beklemekte:))

Bunu yıllar sonra duymak bizi çok şaşırttı. Kötüye yorduk kötüye alıştık ama kocaman bir kutuda sunuldu bize bu mutluluk. İçinde güzel düşünceler vardı, bolca tebessüm, şaşkın ama mutlu insanlar vardı. Bu kutudan babamın umudu çıktı belki de!!! Bizim bilmediğimiz; onun gücüydü bu hayali gerçekleştiren. Düşünüyorum da "umut yok" denilen için lanet etmeden bir gün bile off demeden şükreden babama bir hediyeydi bu işte.