düşünce gücü; hayatımın sihiri (:

Bu hafta iş yerinde de yoğundum, kendi içimde de. Amaan bir anlık sıkıntı, hep böyleydi burası, insanlar senin doğumundan bu yana böyle, sen 78 kuşağısın dedim kendime. Biraz karanlık günler yaşıyorsun haklısın; televizyonda haberleri izleyecek cesaretin bile yok baksana; türban mevzusunu duyarak daha da karanlıklara dalmaktansa aç sabahları Kanal D'yi üzerini giyinirken sihirli aileyi seyret diyorum kendime. Bu sihirli annenin ve ekibinin kaybolmalarını sağlayan şey sopaları değil düşünsel becerileri. Öyle düşünüyosun, istiyosun oluyor. Bende de öyle bir şey var ki ben fazla düşünmem hayatım üzerine. Öyle hayatımı allaha emanet yaşama felsefem yok ama içsel bir kadercilik söz konusu galiba. Hayat sürprizlerle dolu aman da ne çıkarsa bahtıma. Ben nasılsa güçlüyüm bir de her türlü zor şarta gelirim zaten zorlanmıyorum da...
Geçen 'Şşş Sibeell' yazımı yazdıktan sonra o güne ait bi sıkıntı zannettiğim bazı durumların gün geçse de bitmediğini fark ettim. Yüzümde 6 yıldır doğal olarak alışkanlığa dönüşen o güleç ifade kendiliğinden gittiiii. Ama mutluyum. İçim aynı yine ve de huzurluyum. Mutluluk oyununu bi süreliğine rafa kaldırdım canım kime neye gülmeyi, kahkaha atmayı isterse ona gülüyorum. Canım konuşmak istemezse içim "şş konuşsana aa ayıp ama" da demiyor((: Ohh saldım mimiklerimi çayıra, mevlam kalanları kayıra((:
Geçen akşam arkadaşıma yemeğe davetliydim. Ben misafir misafir mutfağın bi köşesine güvenle oturtuldum ki etliye sütlüye de karışmadan kendi yağımla kavruluyordum köşemde. Elim de şeker hem anlatıyor hemde yemekten yeni kalksam bile iştahla yanımda duran sepettekileri mmm yiyordum. Kırmızı alarm o gün çaldı. Alarmı çalan arkadaş ve uyarı ışığını yakan ben beraberce önümüzde ki haftadan itibaren Princess Hotelin spor salonunda buluşma noktası belirledik. Uzun zamandır içimde ki "biraz daha tadına var, ye canın çektikçe, nasılsa bulursun sen çare" diyen sesin bacağını kırdım sonunda. Aerobik+Plates size güveniyorum. Benim yeni yaşam biçimlerim umarım şu bir yılda aldığım kiloları üzerimden sıyırıp atacağım sayenizde. Eee yeter buhranlı aşık Sibel kös köss akşamları dizi eşliğinde çerez, popcorn yemeler. Hatta Kavak Yellerin de bile ağlamayı başarabilecek kadar evrim geçiren benim, içimde bir kıpırtı başladı. Dışarı çıkınca da ne yesek diye düşüneceğime artık burada bedensel enerjimi aktiv ederek tekrar alışveriş edebilme isteği de uyandıracağım kendimde, zevkle.
Önce içimde ki aşkı attım/atıyorum yavaş yavaş. Hızla atılmaz sakince yakıştığı yere bırakıyorum. Ama şiddetle ve hızlıca da üzerimde ki ağırlığını bir kenara bırakıp koşar adım gitmek istiyorum. Lakin yeni planlar, gidilecek yollar, daha aşılması gereken çok engel var((:
Aşağıda ki 5 dakikalık video İzmir'de Dokuz Eylül Üniversitesi Sinema Bölümü öğrencileri tarafından hazırlanmış bir kısa film. Ağlayan güzel bayanın oturduğu o bank var ya ordan karşıya geçin sola dönün 2. apartman, bize beklerim((:
Gülümsemek mi zor gülümsetmek mi bilmem ama hayata böyle güzel tebessümler katmak dileğiyle. Mutlu haftasonları...