BEN-annem, kırmızı kız, O-annesi ve zaman

Üniversiteyi kazanıp yurda geldiğim ilk gün tanıdım onu. Elimde valizim vardı, yine en kocamanından bir kırmızı kız. Onun da vardı en kocamanından bir tane. Annem vardı bir yanımda diğer yanımda babam. Onun da öyle, bir de ablası fazladan. Duygusal, şaşkın bir gündü, ailemizin bizi bırakıp gideceği o gün. Cesaretim gitmiş dişçi koltuğunda ki o korku sarmıştı içimi. Öyle bir gündü, içimden ailemle kaçıp gitmek gelmişti geldiğim küçük kasabaya. Onun da öyleydi, o bakışla karşılaştığım da anlamıştım yalnız olmadığımı. İçimizde küçük kıpırtıları saklamaya çalıştığımızı görmüş/tüm. İlk merhaba dediğim kişiydi kosskoca şehirde. Ben de ilk merhabasıydım onun kosskocaa şehrinde. Anneler daha bi buruk olur evladının içinde korku olunca, evlatların ilk hakları/tüm hakları önce anneye verilir, evlat anneye emanet edilir ya taa doğuştan varoluştan bu yana... Bizimle yukarı çıkma hakkı da anneye verildi bomboş koridorlu soğuk binada. Ben vardım annem vardı. O vardı annesi vardı. Birlikte çıktığımız o merdivenlerden, sonrasında yıllarca birlikte inip çıktık onunla belki bin defa. Birlikte kaçıp sığındığımız evler oldu yüreklerimizde. Koccamaan kırmızı kızla taşımıştık o gün geçmişimizi o soğuk binaya ve "merhabayla" paylaşmıştık tüm yaşadıklarımızı. Bir bir çıkardık kırmızı kızdan her şeyi biir bir... Bir bir geçti seneler yıl 1997'di. Annem vardı annesi vardı. Sonrasında ben kaldım bi kosskocca şehirde okul bitti o da kaldı benimle birlikte, kaldık. Sonra hayatıma biri daha girdi o evlenince.

Büyümek kurallaşmakmış biraz da. Büyüyünce zaman önemli oluyor, eve giriş saatleri erkene alınıyor, uyanınca anne-baba gibi işe gidiliyor. Büyüyünce insan yoruluyor. Sen yorulmasan da yorulanlara uyuyorsun onlar yorgunsa hayata ayak uyduruyor büyüyorsun. Kurallar alıp başını gidiyor. Kısıtlı zamanlarında görüştüğün daha az kişi oluyor ve bu anlarda görüştüğün kişiler en kıymetlilerin oluyor. O kişilere değerini biraz da zaman kazandırıyor. O zamanın içinde ki toparlanışlar, göz yaşları koccamaan bir kırmızı çanta içinde taşınıyor. Ben vardım o vardı ve aramızda bir kırmızı kız. İçinde alemiz, geçmiş zamanlarda ki her şey vardı. Biz böyle olduk 10 yıl sonra artık ortak bir çantamız(kırmızı kız) vardı en koccamanından. Zaman vardı bizi sınayan birbirimize bağlayan. Kısıtlı zamanların büyük arkadaşı o.

-Sibel ama üzülme sana acı bi haberim var.

-Biri öldü dimi noldu!! Dur söyleme(yatakta doğruldum, gözlerimi yumdum sımsıkı). Şimdi söyle, NOOLDUU!!

-Sibel biz dün annemi kaybettik.

----

Nedendi, iyiydi, şakaydı, gerçekti, sonra hayat çok kötü oldu, basit kaldım ben, küçüldük hepimiz yaşamın içinde, oyuncak kaldık.

Safranbolu gezimin 2. günü. Telefonda. Ağladım. Sadece ağladım. Sadece bu. Bu kadar. Başka bir şey yapamadım. Acıydı. Ağlamak güzeldi ama bu kadarı acıydı. Kapattım teli yine açtım. Yapabileceğim bir şey olmalıydı. Bu bayram ben Fatma teyzemi aramamıştım. Artık bir şey yoktu.

Haftasonu ona gittim anca gittim anca geldi çünkü. Ben vardım annem vardı, Ülkem vardı bir dee Fatma teyzem vardı. Ülkem annen vardı yanımızda çünkü SEN vardın Fatma teyze vardı.

Ağlıyorum şu an, yine. Zaman yanıbaşımızda, çantamız aramızda yol alacağız. Annemi de yanımıza alıp konuştuğumuz gibi hiç ayrılmayacağız seninle. Biz hiç birşeyi unutmadık unutmayacağız.

"Öğrenmek aklımıza neden gelmedi" dediğimiz Fatma teyze mantısını belki bir gün o tatta yapmayı başarırız seninle;))