"hayatımın ucu kapalı" dedim. Sustum.

Hava kapalı, içim de bir kıpırtı var ama ucu kapalı.

Hayatta hayalini kurduğum her şey gibi geç gelenlerden yine başucumdakiler. İnsanın için de karmaşıklık yaratan cinsten. Hani o kursağında kalan. Hani seni köreltip, hissizleştiren biraz da. Mutlu olmayı bilmeyen, nankörlerden bu ara ben.

Gülsem bozulacak, inansam hayallerim kaçacak gibi geliyor bana. Hayat sanki yeni bir sınav açmış ve ben yine başvurusuz oturtulmuşum ön sıraya. "Bu fırsat kaçmaz" diyerek ön sayfa da kaldım öylece. Aynı şeylerden yorulmuş, kutucukları doldurmaktan yüreğim artık kör olmuş. İstemiyorum. Gidiyorum. Gidemiyorum. Mutsuz değilim, bilakis hayal gibi bir hayatı yaşıyorum. Üzerim de bir sürü renk var, siyah inanın en arkada.

Şimdi bir şey var ama rengini koyamadım. İsmi şimdilik içimde. Hayal edemeyeceğim bir sürprizle geldi ve "ben 14 yıl seni bekledim" dedi. Filmler de izler de ağlardım ama bilirdim ki vardı böyle aşklar. Dedim ki inanırım, ben de yaşadım. Film gibi, film gibi biten 14 yıl vardı benim başucumda, eskiden değeri çok olan. O beni anladı. Ben onu anlamadım. Bu kadar beklentisiz bir zaman seni kim yollamıştı dedim. "Sus" dedi. Sustum, susuyorum. Biliyorum, konuşursam kötü konuşurum ben; siyah önü çeker yine, bu siyah onu da boyar karalara. Söylemedi bunu hissettim, sustum.

Kimse! Kimse! dedim. Kimse beni sevmesin kızı erkeği öyle bir güçsüzlükle güç kazandım bu bitişte. Tam bitmedi demek ki. Bitti, bitti ki sonra yenisi başladı. Ona da dedim ben hazır değilim. O rüyaydı rüya gibi tuttu elimi, alnımdan öptü ve beni ertelediğim tüm tahlillerimi yapmak için şehrine götürdü. Canım ilk defa o kadar kan aldırdığım halde acımadı. Ama ona söyledim ben hazır değilim. Kolum mosmor 1 hafta oldu bakıyorum da ne çabuk geçmiş yıllar. Yılların verdiği acıyı vermedi bu morluklar. Damarım patlayacak gibi hissetmiyorum şimdi korkmuyorum da hastalığımdan o kadar. Aldığım kilolarımı bana hissettirmeyecek kadar ağır aslında. Büyük bir insan. O beni taşıyor ben omuzların da yaşıyorum biliyorum. Baktığım da aşağısı çok aşağıda kalıyor ve yukarısı sanki yok görünmüyor. İçim ne hissettiğini bilmiyor söylüyorum ona "orda kimse yok sorma sonra bana". Susturuyor beni. Beni susturmasını seviyorum. Seviyorumu kullandım ya şimdi; baktım yazıya, bu minik sevgiler mi büyükleri oluşturuyor yoksa. Çok oldu, ben unuttum.

Artık ağır gidiyorum, korka korka yolları soruyorum her defasında. Bilinmezlik olmasın diye aslında ben kıpırdamıyorum o beni sürüyor bazen yol boyunca. Ben sadece... Ayak bile uydurmuyorum.

Ama söyledim bir eve onu ve beni henüz yerleştiremem dedim. Susturdum onu, şimdi değil beni konuşturma dedim. Konuşsaydım belki hayalimi, bir zamanların hayalini bitirirdim. Düşünüyorum. Düşünmeyecek kadar yorgun ve açık yaşıyorum.