başımla başbaşa huzurevimde

Kendimle baş başa kalamadığım günlerde hayat zor geçiyor bu aralar. Önce kendi başımı istiyorum yerli yerinde. Sonra misafir ağırlamak baş köşe de;)) Zamanın geçip gitmesi sanki sadece bu aralar beni etkiliyor!! Hayatımı hala kaçıyor görüyorum uzaktan baktığımda. Bu da sanki geçen yılların kalan faizi, yapıştı üzerime saygı bekliyor. Biliyorum ki ben kırmam, kolay da vazgeçmem beni seven hiç birşeyden; bu bela da olsa. Herkes bu ara "tamam" diyor(duymayan kulaklarım şimdi iyi duyuyor) Bu tamamları duymak istemiyorum. Beynimle kalbimi birbirinden ayıran bu kurallar beni yoruyor ve arkadaşlarımı da bende uzak kılıyor. Anlaşılamamanın verdiği burukluk oluyor bir de, her şey iyice karışıyor.

Öğrenci iken sevdiğim sakin mekana gittim arkadaşlarımla. Susmanın son perdesini de o gün yaşattım o değerli insana. "Ben kimseyi üzmem" diyenlerden bir de ben üzdüm istemeden. Üzmemek için çaba gerekmediğini anladım bir kez daha. Ne beni üzmüşler ne de ben birilerini... Hayatmış bazen de üzen. Koluna takıp "kaderi", birlikte karar verdikleri günlerden birin de sana yaşama şansı veriyor ve sadece yaşamak uğruna bile almış olduğun nefes bir başkasını kırıyor.

Kendini bulmaya bir başkasıyla çıkanları anlayamıyorum. Nasıl oluyor da gelen gideni aratırken bir de unutmaya çözüm oluyor. Olmuyor, ait olmadığın hiç bir şey kişinin üzerine yakışmadığı gibi zaten kader kabul etmediği içinde senden uzak kalıyor.

Cumartesi günü "Beyaz Melek" filmine gittim Bornova Forum'da. Bu filmi duyduğum da elbette hemen hemen herkes gibi benim de ilk aklıma gelen Mahsun Kırmızıgül.Bu müthiş kadronun yer aldığı filmin yönetmeni ve senaristi kendisi. Filmin konusu, işlenişi ve kadrosu azımsanamaz. Ama Yönetmen Bey'in, başarısız oyunculuğu ve sadece "mahsun" bakışıyla katmaya çalıştığı duygu yoğunluğu ben de tam manasıyla ters tepti. Bana sorarsanız oldukça "mahsun" kılmış filmi. Ağlamamı bile engelledi bu yapmacıklığı. Yine de film de değinilen konu çok özel ve hassas; huzurevleri. Huzurevlerinde ki huzursuzluğun insan vicdanıyla olan buluşması. Türkiye'de ki huzurevlerinin çoğunun büyük şehirler de olduğunu ve Anadoluda ki huzurevlerinin %5'inin bakacak insan bulunamamasından dolayı kapatıldığını bu filmden öğrendim ben de çok kişi gibi. Elbette etkiledi Anadolumuza bir kez daha baktım, değer yargılarımıza, içim de aile kavramını bir kez daha tarttım. İzlenmeli ve bir süreliğine herkes kendini o huzurevine yerleştirmeli.