uğursuz '3' ile anlamsız '0' =Yeni Yaşım

Aaa blog sayfamın punto ayarları yok oldu/muş. Haberim yok hep böyle mi olacak; o zaman yeni punto merhabaa((: Şöyle keyifle yazı yazacaktım ki ne yazacağımı unuttum bu telaşla. Haftasonunun tam başı olan keyifli günlerin habercisi cuma günü eski arkadaşım, şimdilerde keman hocam aradı. "Hayırsıızzz" diye. Bu ara aldığım telefonlarda kulağıma çalınan ilk hitap kelimesi bu; "hayırsız". Sağolun size de diyesim geliyor ama bahane yok ki nafile. Ya da selamı var ....'nın o hayırsıza selam söyle dedi şeklinde ki içerlemelere. Araya giren hastalığım ve tatil telaşı yok toparlanması derken uzak kaldım galiba arkadaşlarımdan.
Yapmam gereken o kadar çok şey var ki bunların içinde en zoru kilo vermek galiba. Bunu planlarken bile yiyorsun 7/24 yiyorsun. Birine ev gezmesi yapsam soluğu boş tabağımı mutfağa bırakırken buluyorum. Sohbetler "ne yaptın, nasıl ağırladın, üff harikaydı, al bak tarifi...v.s." şekilli oluyor. Zor zor bu devir de çok zor, ortada yeni model çikolatalarla yepyeni tatlar varken "mm yok ben almıyım" şekilli kalıp yaratmak. Benden çıkmıyor, çıksa da falso veriyorum ağzımın suyu akıyor. Bi on yıl önce demiştim anneme beni doktora götür diye. Espri sandı, değildi. Neden benim her gördüğüm şeyde ağzımın suyu akarken arkadaşlarım "şaka yapıyorsun daha yeni yemedik mi" diyorlardı!! Anlayamadım aradan uzun zaman geçti. Ağzımın suyunun aktığı o dönemden bu döneme sanki yediklerim saklandıkları yerden çıkmaya başladı. Yaş otuz gerçeklerle yüzleşme vaktiymiş. Her şeyin biir bir ortaya çıktığı, iyilerin kötü, kötülerin iyi olduğunu görme vakti. Tam ortasında nötr değerlendirmelere en yakın noktaymış burası. Elinde avucunda ne varsa ortaya koyma vakti bugün. Gün bu gün ve içimde acımasız düşüncelerde boğduklarım, arkamı dönüp sıkı sarıldıklarımı gördüğüm gün. "Pişmanlıkların olmadığı" söylemlerinin saçma olduğunu düşündüğüm gün. Pişmanlıklarımı kabul edip "asla" demekten yine korkup "yapmamalıyım" dediğim, yaparsam ardındakileri görebildiğim gün. Büyüdüğümü gördüğüm, hayatımın bana ait olmadığını bildiğim, ayaklarımın yere alıştığı, topuklarımın zamanla nasır tutacak kadar yorulacağını bildiğim gün. Yaş otuz. Yerinde oturanları kaldıramayacağımı anladığım, idare edilme zamanın yavaş yavaş yaklaştığı gün.
Belli ki bugün ki sinirle değil her günkü hissettiklerimle vardığım sonuç bu. Üçün(3) önündeki, yaşımın sonundaki sıfırın(0) kattıkları kadar anlamsız ve güçsüz. Halbu ki önüne katmış sıfırı ve savarken yerine dördü kendisi bilmez ki uğursuz bir ÜÇ(3)'tü.

Ya da daha önce söylediğim gibi;
Yaş "30" Evde Yokuz((: (ESKİ YAZIM)